Ontspannen dagje.... 🤣

Het is de dag na Ben Nevis. Zoals ze zo mooi zeggen hier: “I've summitted Ben Nevis!”  Een ontspannen dagje... Toch? 

Ik denk dat Martin zich heel erg in heeft liggen houden voor alle anderen, want hij komt pas na 7u uit bed. Iedereen komt langzaam aan en na elkaar uit bed.... Douchen en spullen inpakken. Ik vraag of we niet gaan ontbijten (Martin zou weer porridge maken) maar blijkbaar is besloten dat we ergens 'buitenhuis' nog lekker gaan ontbijten. 

Ok, spullen inpakken dus (hoe paste dat er in??). Ik moet alles rustig aan doen, want mijn knieën doen nog steeds erg veel pijn. Ik zet mijn spullen bij de auto (Martin is even weg met de autosleutel) en loop een klein stukje het pad van Ben Nevis op om nog even foto’s te maken. Want we hebben gisteren echt geluk gehad met het weer! Alleen wolken op de summit, terwijl het nu een en al wolk is. Ook een prachtig gezicht, maar minder als je nog ruim 1300m omhoog moet (en weer terug!). Bovendien begint het ook wat te regenen. Maar ik merk meer hoe slecht ik uit de voeten (knieën?) kan….

Maar goed. Martin is terug, het bunkhouse is leeg, we rijden Fort William in, alwaar we een flink ontbijt halen! Geen full scottisch breakfast, maar het komt dicht in de buurt. Gewoon omdat ik geen black pudding lust en ook witte bonen in tomatensaus niet zo lekker vind op een nuchtere maag ;)
Na dit heerlijk ontbijt nemen we afscheid van Marisa, Kate & Brian en Ross en beginnen we aan de terugweg. Het idee is om via Loch Lomond naar Stirling te rijden. Als we bijna bij Glen Coe zijn, vraagt Martin nog naar de plek waar we vrijdag niet zijn geweest - The Meeting of the Three Waters. Hij wil daar nu nog heen. Ik denk te weten waar we moeten zijn en als we daar aankomen geeft George aan graag in de auto te willen blijven. Zijn lijf is ook niet vrij van pijntjes.
Ik trek mijn wandelschoenen aan en we gaan op pad. Het pad gaat gelijk al steil naar beneden vanaf de parkeerplaats. Niet een heel eind, maar wel naar beneden. O, dit doet pijn!!! Ik zeg tegen Martin dat ik niet weet of dit verstandig is… Maar we gaan nog even door. Even later zeg ik dat ik dit mss beter niet kan doen. Verdorie, het doet echt pijn! En dan hebben we het over nog niet eens 50m …. Ik denk nog even “niet piepen, iels” en Martin zegt ook dat mijn knieën natuurlijk stijf zijn nu van in de auto zitten en het zometeen uitvlakt en mijn knieën dan ook wat warmer worden. Ik strompel nog even door. Een zompig heuveltje weer op, het paadje wordt een beetje vaag. Ik kijk eens naar de weg en de bergen, pak mijn herinneringen er even bij en zeg tegen Martin dat ik niet verder ga. Van wat ik zie en weet moet het nog een flink stukkie zijn (ik wijs hem een kruising van bergen aan) en dat ga ik niet redden, dat is echt te ver!!!! En bovendien verder dan überhaupt gedacht.
We keren terug en man, wat doet het naar beneden lopen pijn!!! Natuurlijk maak ik onderweg nog wel wat foto’s en ik wijs Martin ook een mooi plaatje aan. Hij gaat ook even fotograferen en ik zeg tegen hem dat ik wel vast vooruit strompel. Ik moet nog een klein eindje naar beneden en dan weer steil omhoog en als ik dan omhoog kijk zie ik George staan. Hij is verbaasd. Heb ik zoveel pijn? Want verdorie, het ziet eruit dat ik wel heel erg mank!!! Ik zeg dat het inderdaad erg pijnlijk is en dat we ook daarom weer terug zijn. Martin is er ook weer en hij heeft ibuprofen en paracetamol (ik ben door mijn voorraadje heen) en ik neem wat in. We gaan weer verder richting Stirling.

Als we langs Loch Lomond rijden zeg ik dat ik de mannen graag op een kop koffie en thee wil trakteren in de Drover’s Inn. Ik heb namelijk tot nu toe niets zelf mogen betalen…. Zo’n onzin!!! 
Na een bakkie koffie en thee en twee flinke scones met jam rijden we door richting Stirling. Op de parkeerplaats bij de Drover’s Inn merk ik dat ik weer aardig lekker kan bewegen door de medicijnen en na een fotostopje aan de voet van Stirling Castle rijden we door naar het Wallace Monument. Het is wederom een flink klimmetje (toch nog au!) komen we bij de toren aan. Martin is onderaan bij de p-plaats eerst naar de wc gegaan en zei dat we maar vooruit moesten lopen, dus we wachten aan de voet van de toren op hem. Ik maak wat foto’s en dan ineens blijkt dat George kaartjes heeft gekocht om de toren op te gaan… Eh, wacht???? 264 treden omhoog?????? En vooral: naar beneden erna????? Chips, die zag ik niet aankomen! Martin arriveert ook aan de voet van de toren en even plat gezegd vraagt hij aan George of die een klein gaatje in zijn hoofd heeft, gezien mijn knieën, maar goed, we gaan het proberen. Op zich gaat het best en het is heel interessant wat er op de verdiepingen van de toren aan informatie over William Wallace wordt gegeven. De wenteltrap in de toren is behoorlijk nauw maar het gaat redelijk. Je voelt de wind steeds meer toenemen door de raamgaten en eenmaal boven waait het stevig. Maar een geweldig uitzicht alle kanten op. Na de broodnodige foto’s gaan we weer naar beneden. Ik laat de mannen voorgaan en stop ergens op één van de verdiepingen; ik ben bijna duizelig van de wenteltrap en mijn knieën spelen weer op. Rustig aan doe ik het laatste stuk en als ik beneden aan de voet van de toren kom heeft George het gratis shuttlebusje even laten wachten, zodat ik niet meer het pad naar de p-plaats naar beneden hoef te lopen. Stiekem zijn het lieve schatten ;)

We stappen weer de auto in en eigenlijk kan ik wel wat te eten gebruiken (het is bijna half 4) en Martin heeft een idee, maar dat is een verrassing. We gaan ergens naar Edinburgh. Het laatste stukje herken ik en Martin neem ons mee Dean Village in, een oud stukje Edinburgh. We nemen een iets andere route dan wat we vorig jaar in oktober hebben gedaan en komen, langs de rivier, uiteindelijk bij Stockbridge uit, waar we bij een bistrootje iets lekkers drinken en eten. En dan neemt Martin ons nog mee, naar een ‘verrassing’. Het blijkt dat we bij Circus Lane zijn, een pittoresk oud straatje, waar ik altijd nog eens foto’s wilde maken en dat weet Martin. Vreselijk leuk. Dus wat foto’s gemaakt ;)
Als we terug lopen begint het te regenen en ook mijn knieën worden er niet beter op.
We zetten George af bij zijn huis is Prestonpans en rijden door naar Martin’s huis, waar Isobel op ons wacht met heerlijk eten - steak pie. Na het eten maakt Martin een warm bad voor me (verplicht!) en na dit warme bad, als mijn spieren iets meer ontspannen zijn, masseert hij mijn benen en ook mijn knieën wat en smeert ze in met helende zalf. Fijn is het zeker niet, maar ik weet van een vorige keer dat het wel helpt.
Isobel heeft thee met een heerlijke zelfgebakken cake - wat wordt ik in de watten gelegd. We kletsen nog wat, vertellen Isobel over onze avonturen op en rond de Ben en dan is het bedtijd.

Morgen nog een laatste dag met George, Martin en ook Isobel op pad, richting The Borders. En ‘s avonds fish en chips eten met Carol er nog bij, waarna ik de laatste nacht bij George en Carol zal blijven slapen. Zij zullen me dan ‘s ochtends vroeg op het vliegveld afzetten.
Maar eerst morgen nog, nog één dagje Schotland in het verschiet!