Ben Nevis

We vertrekken om 6:00u… Martin, Kate & Brian en ik. Marisa is al iets eerder vertrokken, die denkt dat ze het langzaamste tempo heeft en is al klaar en gaat alleen weg. George en Ross willen wat later vertrekken.
Gemiddeld staat er zo’n 8 uur voor, naar boven en beneden. We gaan het zien!
Martin en ik dragen een hoofdlamp, omdat het nog donker is. Maar na ca 20 min is het al schemerig en kunnen we het pad al goed zien. 
Het pad valt me eigenlijk behoorlijk tegen; veel stenen waar je overheen of om moet klimmen, redelijke hoogteverschillen…. Ik ben blij dat George nog wandelstokken voor me heeft kunnen regelen!
We lopen een rustig tempo,  we hebben immers ca 4 uur klimmen voor de boeg. Rustig aan doorgaan, af en toe even stoppen om even de ademhaling weer te reguleren…. Maar het is flink zwaar. Er is een duidelijk pad, maar eigenlijk is het de hele weg alsof je een 1300 (1345!)m hoge, ongelijke trap beklimt. Martin en ik lopen net iets sneller dan Kate en Brian. We wachten een aantal keer, maar besluiten dan gewoon rustig op ons eigen tempo verder te lopen. Zij zijn immers ook met z’n tweeën, dus geen probleem.
Het is zwaar! Grote stappen, constant zoeken waar je je voeten het beste kunt plaatsen…. Geen enkel moment even rust wat dat betreft.
Martin en ik zien Kate en Brian al niet meer, wel vreemd, maar mss zijn ze even ergens gestopt. Dan als we bij een klein watervalletje komen blijkt er een ‘shortcut’ te zijn en komen we weer bij Kate en Brian. De route die wij hebben gelopen is wat langer geweest, maar lijkt wat meer ontspannen en minder ‘klauteren’ dan het ‘bergpaadje’ dat Kate en Brian hebben gehad. Maar goed, dat paadje was wel eens stuk korter. 
We lopen weer redelijk samen op, maar langzaam raken zij toch weer wat achterop.
Regelmatig stoppen Martin en ik even kort, even ademhalen, even uitblazen. Maar het schijnt dat we ongeveer halverwege zijn. Pfffff.
Dan komen we Marisa weer tegen. Ze heeft het zwaar, maar komt met ons mee. Alhoewel ze ook al redelijk snel weer achterop raakt. Terwijl wij voor mijn gevoel echt geen hoog tempo hebben. Als we weer even pauze houden na een tijdje, komen Kate en Brian weer aanlopen en ook Ross en George komen met de rest mee. We kletsen even wat met zijn allen en gaan dan weer verder. Het deelt zich redelijk snel op in kleine groepjes. Ross loopt met Martin en mij mee en Kate en Brian lopen samen en George blijft bij Marisa. Martin lijkt lekker door te lopen en Ross en ik blijven iets achter, maar Martin wacht steeds heel even, dus we zijn nog steeds met ons drieën.
Hoe hoger we komen, hoe zwaarder het pad wordt. Grote losse stenen, vrij puntig, los ‘grint’… Constant kijken en corrigeren. Er komen ook al mensen naar beneden, sommige hebben een flink tempo! Het wordt ook flink steil.
Ik zeg al tegen Ross achter me dat ik het best wel fijn vind om te horen dat hij achter me ook enorm loopt te hijgen. Ik dacht dat het aan mij lag ;)
Waar we eerder nog zon hadden en een lekkere temperatuur (alle jassen etc zijn al lang uit!) wordt het nu weer frisser. De wind neemt toe. Ondanks dat het hard werken is en het ook zweten is, is die wind echt redelijk snijdend. Dus even weer wat jassen aan en weer verder. 
Het lijkt zolangzamerhand wel alsof we Mordor inlopen… Grijze stenen en rotsen, hoekig en scherp. En de wolken in…. Het wordt nog wat kouder, handschoenen aan. Ik ben vreselijk blij met de wandelstokken! Ross en ik hebben al zo iets van “achter elke bocht denk je weer dat je de top gaat zien (voor zover mogelijk in de mist) en steeds moeten we weer verder, steeds is er een nieuwe bocht".

We komen mensen tegen die weer naar beneden gaan en die zeggen dat het nog een 15min is en dat het wat ‘uitvlakt’. Nou, dat betekent in mijn woordenboek wat anders!!! We krijgen nog een flink steil stuk, over de grote losse stenen en grijs grint… En nog steeds iedere keer een nieuwe bocht of als je ‘boven’ komt blijkt er iedere keer weer wat achter te komen. Iedere keer doemt er nog een nieuw stukje berg op uit de mist. En enorme kliffen naar beneden.
En dan nog één klein kammetje en dan zijn we boven!!! Jeetje, we’ve made it! Pfffff….. Wel een opluchting dat we er eindelijk zijn! 
We lopen naar de grote cairn met het trigg-point en maken daar een foto. Het bewijs! Jeetje, hard voor gewerkt!!!!!
En het begint te sneeuwen - geweldig!!!
We zoeken een hoekje achter een muur van de “ruïne” op de top en eten daar onze sandwich en wat drinken. Ross heeft een biertje meegenomen en ik heb nog mijn kleine hip-flask met wat whisky. Goed moment voor ‘a wee dram’.
We merken dat nu we stilzitten het behoorlijk fris is (we waren ook flink bezweet) en waar we eerst bedacht hadden om op de anderen te wachten, besluiten we dat dat niet zo goed voor ons is en besluiten we aan de afdaling te beginnen. Martin heeft al gezegd dat die flink zwaar is, maar ja, naar beneden is toch altijd makkelijker dan naar boven???
Na een minuut of 10 komen we de anderen tegen op weg naar boven, we kletsen even kort en gaan dan verder. Het begint ondertussen behoorlijk druk te worden met mensen die naar boven komen. Jeetje, gelukkig waren we dat voor!!!!
Naar beneden lopen is ook best zwaar. Constant opletten waar je je voeten plaatst zodat je niet gaat glijden en ondertussen ook de mensen die omhoog komen in de gaten houden. Poeh, best een aanslag op je knieën op deze manier.
Het is maar goed dat we op weg naar boven goed om ons hebben gekeken en af en toe een foto hebben gemaakt, want om je heen kijken is er nu echt niet bij.
Ik merk na een tijdje dat het behoorlijk zwaar wordt. Mijn knieën beginnen best pijn te doen. Martin loopt al weer een eindje voor ons, maar Ross loopt net iets achter mij en heeft het ook flink zwaar. Hij begint ook al over zijn knieën….
We komen bij de splitsing en hoewel ik graag de ‘gewone’ route had genomen, besluit Martin met Ross dat we de shortcut gaan nemen. Iets waar we achteraf echt wel spijt van hebben. Maar goed, het is wederom erg goed opletten en kijken waar je je voeten plaatst, veel hoge afstappen…. Dan gaat Martin onderuit. Gelukkig niet ernstig, maar toch even schrikken. En even later blijft mijn wandelstok ergens tussen klemmen en kom ook ik ten val. Ik lijk vooruit naar beneden te gaan op de stenen, maar kan me gelukkig opvangen. Maar als ik weer overeind kom, blijkt de wandelstok helemaal verbogen. Ik probeer hem recht te buigen en net als Ross zegt “ik denk dat hij dan knapt” breekt hij inderdaad door. Hmmmm….  Dan maar met één wandelstok verder. Ik vraag even later wel of de kapotte bij Ross aan de zijkant van zijn rugzak mag (ik draag een heuptas) zodat ik een vrije hand heb. Maar met één stok is het nog zwaarder voor mijn knieën … Ik heb nu toch echt pijn! En het blijft maar doorgaan, naar beneden. Net zover als omhoog natuurlijk, maar nergens is even een vlak stuk. Waar je knieën even rust krijgen. Het doet zo zeer dat ik het toch tegen Ross en Martin zeg en Ross geeft mij één van zijn wandelstokken, zodat ik iets meer ondersteuning heb. Ik heb nog een ibuprofen in mijn tas en neem deze met wat water in, Martin masseert mijn knieën nog een beetje. En we gaan gewoon rustig door. Kleine stapjes, niet proberen grote stappen naar beneden te nemen maar echt zo klein mogelijke afstapjes vinden. Een paar keer een kleine pauze nemen, niet gaan zitten maar rustig aan verder. In beweging blijven. Ross heeft het ook zwaar, ik zie het.

Net voordat de ibuprofen begint te werken heb ik het echt zwaar. Ik heb zo'n pijn! Ik stop even. Martin loopt achter me en zegt "keep going". Ik zeg "no". En hij weer "keep going". En ik weer "no". Als hij vraagt waarom dan niet, antwoord ik zo hartgrondig als de schoen kunnen 'because I can't see the fecking stones as I am crying of pain! " Ok, heel even rust, traantjes drogen, zuchten en dan langzaam aan weer verder. En de ibuprofen begint zijn werk te doen, mijn pijn verzacht wat. 

Wat is het fijn om het hek weer te zien, waar we op de heenweg na ca 20min waren…. “A sight for sore knees!”
Nog even volhouden….

Wow, en dan zijn we bij het bunkhouse… Pffffff. Laatste stuk was lang en deed flink pijn, maar we zijn er weer, terug waar we begonnen! Fijn!
Heerlijk, een warme douche….

We kijken eens op onze app, want we hebben natuurlijk wel onze klim geregistreerd. En we hebben er 7:16 over gedaan! Wow! We waren met 3:45u op de top. Ik verbaas me er over, want voor mijn gevoel gingen we echt niet snel.

Maar….. I JUST DID IT!!!!!!!!
“I summitted” !!!! Ik heb mijn Ben Nevis gedaan, mijn eerste Munro, de hoogste berg in Groot Brittanië….. WOW!
Maar wat was het zwaar!!!!! Jeetje zeg…. Dit nog niet eerder zo gehad en gezien, geen moment ‘ontspannen’ kunnen lopen, even wat verlichting op het pad. Dit had ik echt niet verwacht… Het viel echt flink tegen! Maar toch…. I DID IT!