Dag 2 - Drymen-Rowardennan

over Conic Hill, langs de oevers van Loch Lomond. 

Vanmorgen vertrekken we weer vol goede moed, helaas dus zonder Alec. Hij moet fysiek en mentaal opgeven. Erg jammer. 

Ik merk vanmorgen toch weer wat zenuwen, maar die zijn al snel weer verdwenen. Misschien kwam het onbestemde gevoel ook wel omdat ik vitamine en magnesium op een lege maag had ingenomen en omdat Martin al om 5:30 opstond en begon rond te rommelen.

We vertrekken met prina weer, ondanks wat bewolking. We maken nog een foto met Alec samen, die later door zijn zus opgehaald wordt. Hij loopt nog een stukje mee en zwaait ons uit.  Al gauw gaan onze vestjes en jasjes uit, omdat het toch wel warm is. Om na een tijdje, na steeds meer wolken, te vervangen door onze 'waterproofs'. Zo, wat wordt ons materiaal op de proef gesteld!!! En veel van het pad veranderd ook in blubber, maar gelukkig liggen er genoeg stenen in, zodat we niet uitglijden. Het is een aardig eindje Conic Hill op, vooral in stromende regen en flinke wind. Het is hier ook wat drukker. 

We klimmen maar het topje van Conic Hill, een stukje extra, maar als je er toch bent.... het uitzicht is geweldig, bij helder weer moet het wel helemaal fantastisch zijn!

Gelukkig is het al weer wat droger als we de flinke afdaling inzetten richting Balmaha, wat ongeveer halverwege zal zijn. Daar halen we een stempel voor ons paspoort en drinken we wat. Ik bezwijk ook voor een heerlijk chocolade cocos 'rocky road'-achtig lekkers.... die calorieën verbrand ik waarschijnlijk wel weer 😉

Vanmiddag lopen we veel door bos heen. We krijgen nog wat regen, maar niet meer in de mate van vanmorgen gelukkig. En ondertussen lopen we aan de oevers van Loch Lomond. We zijn ook op zoek naar de 'Millarochy Tree', waar ik al wel eens ben geweest en John graag wil fotograferen. Het duurt langer dan gedacht, maar dan herken ik de rij stenen en hebben we hem gevonden. 

Hierna is het weer veel bos en aardige lange, vermoeiende klimmetjes. Alle regenspullen gaan weer uit, want het is droog en we krijgen het flink warm. En het duurt allemaal langer dan we dachten. Ik blijk ook geen droge voeten te hebben gehouden vandaag en zo tegen het eind (we zijn er toch bijna?) worden ze gevoelig. Branderig....

Martin blijft zeggen dat we nog maar 'half a mile ' moeten, vergezeld van zijn heerlijke aanstekelijke grijns, maar deze halve mijl duurt wel erg lang! Eindelijk zien we het Rowardennan hotel. Maar nee, wij hebben het hostel geboekt. Ik geloof dat mijn voeten het daar opgeven. Dus nog een zware km lopen naar ons hostel, wat er leuk uitziet.

De spullen in de droogkast, zodat ze hopelijk morgen weer droog zijn en dan lekker warm douchen en de voetjes verzorgen. Helaas moeten we toch ook weer naar het hotel lopen om te eten, maar ja.... dan hebben onze voeten al weer wat rust gehad. 

En nu lekker in een prima bed, voetenmasker gedaan en compressiesokken aan.... lekker slapen! Want morgen weer een nieuwe wandeling. Als het goed is iets minder dan vandaag... Hopelijk doen mijn voeten het dan ook weer.