Dag 6 - Devil's Staircase

6:10u en ik ben wakker. Ik spiek naar buiten en zie ochtendgloren. Stiekem, om John niet wakker te maken,  kleed ik me aan en pik mijn camera en statief mee. Ik besluit buiten lekker wat te gaan fotograferen, als de zon aan het opkomen is. Buachaille Ètive Mòr, hopelijk gaat hij wat zon vangen. Eigenlijk was de planning gisteravond nachtopnames te gaan maken, maar het was één groot wolkendek en geen ster te zien. Er steken nog wat herten voor me over en ik vermaak me een goed uur. Dan toch maar ontbijten; ik heb nog wat zakjes 'porridge' en vraag in de bar van het hotel om een kop melk. Magnetron-pap, jummie .... maar goed, er zit weer wat voeding in en dan is het tijd om de tassen weer in te pakken. 

We vertrekken rond 9:30u. Haast hebben we eigenlijk niet, want we lopen vandaag maar de halve afstand van gisteren, maar wel de 'Devil's Staircase'. Amper op weg treffen we Bas, een Nederlandse gozer die we een aantal keren eerder getroffen hebben. Ik denk dat hij ons wel gezellig vindt want hij loopt met ons mee. En daar gaan we. Door Glencoe, waar we op een geweldige lichtshow getrakteerd worden. Wat is het toch een geweldige plek, Glencoe... die bergen, het landschap, het licht. Geef mij maar wolken in de lucht ipv helderblauw, want dit heeft zoveel drama, prachtig!!!

We zien een prachtige regenboog en komen vlak erna aan bij Devil's Staircase. Daar gaan we. Stenen, grind.... het valt me reuze mee na allerlei verhalen. En steeds draai ik me om om terug te kijken naar het majestueuze Glencoe,  Buachaille Ètive Mòr.... en hoe het licht door de wolken valt....

En dan ben ik ineens achter adem. Man, wat is het toch steil. Het hakt er in. Terwijl ik de afgelopen dagen wellicht al steilere stukken heb gehad. Ik zie de anderen aardig voor me lopen en wil eigenlijk doorwerken om ze weer in te halen. Maar het lukt niet. En dan is daar ineens Martin weer. 'Kom op meid, je kunt het! Rustig aan, we hebben helemaal geen haast! Pak je eigen tempo...' Hij laat me even stoppen om goed en diep adem te halen, zoveel mogelijk zuurstof op te nemen... het is net of ik een persoonlijke coach heb. Maar het helpt. En hij laat me denken in kleine stukjes. 'Naar die bocht,  naar die rots', etc. En dan zijn we boven. En wacht ons weer een mooi uitzicht. 

En weer een regenboog. We zien fantastische regenbogen vandaag. De jassen gaan ook aan en uit, er zijn steeds wat buitjes. Maar niet genoeg om ook de regenbroeken aan te moeten trekken. 

En we beginnen de afdaling. Prachtig ver kunnen we kijken, naar Blackwater Reservoir, glooiende heuvels. Heel anders dan het 'dreigende' Glencoe, deze kant. Mos en varens.... 'geel' ipv 'grijs/groen. De afdaling is nu nog rustig, maar na een tijdje komen we in de buurt van Kinlochleven en dan wordt het steiler, wat best zwaar is voor de vermoeide knieën. Ondertussen klets ik lekker weg met Bas, uit Den Haag. Hij liep alleen maar geeft aan dat het toch wel lekker is om zo met een groepje te lopen. Helemaal omdat hij wat pijntjes heeft en als je zo ondertussen wat loopt te kletsen denk je er ook wat minder aan. En voor mij ook lekker om weer even Nederlands te praten, niet over uitspraak te struikelen 😉

We arriveren bijtijds in Kinlochleven, waar we lekker in de pub gaan lunchen en daarna, rond 15u, naar onze verschillende onderkomens gaan. 

Als ik ben gedoucht krijg ik een berichtje van Martin, dat ze Alec, onze uitvaller, zijn tegengekomen. Hij is gekomen om met ons te eten. En of ik zin heb om mee te gaan in de auto om foto's te maken rond het meer. Met zijn drieën gaan we rijden en zien een paar mooie plekken. We hebben om 19:30u afgesproken voor het eten en dan bedenk ik dat ik me heb vergist 🙈 Ze zeggen hier geen 'half past seven' maar' half seven'. En dat heb ik tegen Bas gezegd; half zeven... die zat dus een uur te vroeg in de pub. Maar heeft gezellig nog bij ons gezeten en wat met ons gedronken. 

En dan naar bed. Ik schrijf aan mijn blog maar voel mijn ogen dichtvallen... ik kan hem niet afmaken.... dus nu nog maar even. We zijn al weer aan het inpakken voor onze laatste dag. Ik heb gezien waar we heen moeten en het wordt een pittige. Maar de laatste! Mijn lijf is moe, maar ik vind het jammer dat het snel over zal zijn nu. Maar eerst deze berg nog even nemen ...