Dag 7 - Kinlochleven-Fort William

Ik ben weer bijtijds wakker, maar dwing mezelf minstens tot 6u te blijven liggen. Dan lig ik zo lekker dat ik wil blijven liggen, maar slaap niet veel meer omdat het onrustig is in het hostel. Veel mensen maken zich al vroeg op voor de laatste dag.... ik maak mijn reisblog van de vorige dag nog af en dan is het toch tijd om op te gaan staan. 

Blijkbaar wordt ik er steeds beter in om mijn grote rugzak inpakken, want ik houd zelfs nog wat ruimte over dit keer! Maakt je even aan het twijfelen maar er ligt ècht niets meer op de kamer (behalve mijn £4 dure in Glasgow gekochte denim shorts, maar ik heb stiekem besloten dat ik die niet mee ga nemen. John heeft hem al een x teruggelegd bij mijn spullen, maar ik heb hem stiekem onder het bed achtergelaten 🤫).

We hebben met de anderen voor de pub afgesproken en met iets vertraging vertrekken we voor onze laatste dag, op naar Fort William. 

En daar gaat het, direct de berg op.... jeetje dat is een behoorlijke aanslag op je kuiten, als je niet eerst wat 'in hebt kunnen lopen'! Allemachtig! We doen weer kleine stukjes,  steeds even weer goed en rustig ademhalen. Vesten en jassen zijn in no-time uit! Ik draag een bandana om mijn hoofd, maar ook die stop ik weg. Veel te warm! Verder omhoog.

We zien Poppy, een poedel die met mensen meeloopt die al boven staan, en we roepen haar van afstand. Ze komt ons vrolijk begroeten. Na een leuke groepsfoto met Kinlochleven beneden ons gaan we verder. Het is nu even een tijdje vrij vlak en we hebben een prima tempo te pakken. In mijn hoofd heb ik al een heleboel flesjes bier gehad (🎵"99 bottles of beer on the wall, 99 bottles of beer.....🎶) als we bij een ruïne komen voor onze eerste kleine break.

We lopen door een soort Glen, vallei,  en kunnen het pad ver voor ons zien. Hier begint het toch ook echt wat harder te regenen, dus ik besluit toch mijn jas aan te trekken, om niet te koud te worden in de pauze. Ik merk ondertussen wel dat de plek op mijn linkervoet ws ook een blaar gaat worden. Maar ja, de randen van mijn hakken zijn sowieso gevoelig en het pad is wat oneffen, met puntige stenen. Ik merk dat mijn rugzak, waarin ik ook mijn camera draag ivm regen, waarschijnlijk wat scheef hangt, want mijn linker schouder wordt gevoelig. Even goed afstellen dus. John heeft even pleisters geplakt omdat ook hij nu ondertussen een blaar heeft opgelopen.  We gaan weer op weg en merken dat het pad toch op sommige plekken aardig is ondergelopen van de regen die is gevallen. Gelukkig voor ons valt deze wel voornamelijk 's nachts, maar toch. Af en toe moeten we zo 'riviertjes' oversteken. Ik doe dat wat voorzichtig, omdat mijn schoenen toch wat meer water op schijnen te nemen dan gedacht.

George loopt rustig achter me van de omgeving te genieten , de andere 3 lopen al snel wat verder. Ik merk dat mijn linker schouder toch flink pijn begint te doen, het gewicht komt toch steeds weer voornamelijk op die schouder te hangen. Ik denk dat de gesp van de rechter schouderband slipt ofzo... 

Martin staat even op ons te wachten en met zijn drieën lopen we gezellig weer verder, druk kletsend. Martin moet lachen omdat ik zo 'elegant' over stenen balanceer als het pad weer eens is overstroomd, waar hij overal doorheen klotst. Ach ja, verschil moet er wezen. En dan heb ik het over schoenen haha. Maar goed. George vraagt wat ik steeds loop te trekken aan mijn rugzak en ik vertel het en zeg dat ik,  als het iets droger is,  mijn camera weer op mijn heup ga dragen. Dat is n.l. veel comfortabeler. Het blijft echter nog steeds miezeren en dan zegt George dat hij mijn camera zal dragen, in zijn rugzak. Ik vind dit moeilijk, maar Martin overtuigt me dat George echt een stoere, sterke ex- militair is en dan geef ik toe dat het toch wel fijn zou zijn wat gewicht te verliezen... Dit wordt geregeld en we stappen lekker weer verder. 

Lauren en John zitten ongeveer halverwege op ons te wachten en na een gezamenlijke pauze gaan we weer verder. Het wordt hier wat drukker op de route en ook veel modder. Goed uitkijken en niet wegglijden. Mijn voeten zijn ondertussen toch weer nat, maar ik probeer toch zo min mogelijk in diepe plassen te stappen. De jassen zijn weer uit. Liever frisse lucht en wat nat van de miezer, dan warm en nat van het zweet. George en Lauren beginnen liedjes te zingen, waarvan ik de meeste niet ken. Maar het maakt het wel leuker. Want dit is een dag met weinig echt mooie uitzichten en wat langdradiger. Lange etappes, waarbij je het pad ver ziet gaan. En de knieën beginnen wat meer pijn te doen bij de grote stappen naar beneden.

Dan wijst John naar Ben Nevis, waar we voor mijn gevoel zo naar de top kunnen lopen. Zo dichtbij. En vanaf daar zullen we, tussen de bomen door, omhoog lopen en dan om de bocht Fort William zien liggen. Alleen nog even omhoog. Pffff...

Net voor we boven zijn houden we even lunchpauze op een stapel stammen. En daar gaan we... spannend hoor. En inderdaad, na de bocht, ligt daar in de diepte Fort William. Nog wel een eindje weg,  maar toch.... het geeft een beetje een euforisch gevoel. Yes, gehaald!!! En aan de andere kant ook wat emotioneel. Ik heb zo genoten de afgelopen week. En het is zo'n leuk groepje....Maar we zijn er nog niet. En net zoals de meeste dagen, zijn de laatste km's het langste. Maar we hebben de prijs in zicht!!

We hebben afgesproken ook echt samen te finishen, dus Martin en ik wachten op de rest. En samen lopen we Fort William binnen, Bas nog net op zijn hakken trappend zeg maar. En natuurlijk maken we foto's bij het bord van het eind van de West Highland Way. We staan op onze te beurt te wachten ;)

Na de nodige foto's in ik geloof alle mogelijke combinaties lopen we de stad binnen, op zoek naar het onofficiële eind van de West Highland Way, bij de man op de bank. Daar staat ook de lijn op de grond, die we oversteken en dan is het echt klaar!!! We hebben het gedaan!!! 173km zegt mijn tracker. Ik heb gewoon verdorie 173km gelopen!!!! Allemachtig, wie had dat gedacht?

Een groepsknuffel is zeker op zijn plaats en Lauren en ik geven de bronzen man een zoen op de wang. En dan naar de pub, feest!!! Het afgesproken rondje whisky. De pub zit en loopt vol met mensen die we op de WHW tegen zijn gekomen. Iedereen opgelucht, de ene loopt nog wat soepeler dan de andere. En allemaal zijn we wel een beetje emotioneel....

Voor vannacht heb ik een heerlijke hotelkamer voor mezelf. Helaas geen bad, maar wel een eigen badkamer. Na wat problemen met ijskoud water en contact met de receptie heb ik een heerlijke warme douche. Ik heb alle tijd, dus blijf een tijdje staan. Dan een lekker schoon shirt aan, van de WHW. En dan blijkt dat ik de verkeerde tijd heb doorgekregen en nog maar 10 min heb voor het eten ipv ruim een uur. Niet lekker haren föhnen dus.... snel aankleden en richting het Indiaas restaurant, voor ons avondeten. Niet echt mijn ding, maar dat mag de pret niet drukken. 

In het restaurant worden we verrast door bezoek van een van de andere dames, die oorspronkelijk ook mee zou lopen, maar afhaakte. Haar reservering in bunkhouse stond echter nog en ze had al betaald en besloot ons te verrassen en gewoon gezellig naar Fort William te komen. Leuk!

Na het eten vertrekken we wederom richting de pub. Ondertussen is er nog een vriend van George en John op komen dagen en het wordt erg gezellig zo.  Maar het gaat nu zo snel en de muziek is zo hard dat ik het amper meer versta allemaal. En ik ben erg moe, heb zin in mijn bed. Beetje dubbel gevoel. Want als ik nu wegloop, moet ik afscheid nemen van George en Martin. Ik besluit toch naar mijn lichaam en hoofd, dat tolt, te luisteren en George, Martin en ik nemen hartelijk afscheid. George en Martin zijn zeker van plan gauw eens naar Nederland te komen en dan te gaan fietsen, bij ons te logeren. 

Als ik mijn hotel binnenloop bekruipen toch ook de emoties me. Het is nu echt afgelopen..... voorbij. Morgen ga ik weer naar huis, heb ik afscheid genomen van deze mensen. Niet meer wandelen (wat op zich wel even lekker is), niet meer in de Schotse heuvels.... vreemd hoor. 

Met dubbele gevoelens val ik in slaap.

Ik heb het gedaan!!!!!!