Het is voorbij.

Het is zaterdagochtend. Fort William. Het is 7 uur. De wekker staat op 8 uur. Niet om te gaan wandelen, maar om lekker uitgebreid rustig te ontbijten. 

Geen West Highland Way meer... het is voorbij. We hebben het gedaan. We zijn klaar. Vreemd idee...

Ik besluit de hotelföhn op mijn wandelschoenen los te laten, die nog steeds aardig vochtig zijn. En aangezien deze zwaarder zijn dan mijn hardloopschoenen, die ik als backup mee heb genomen, wil ik deze op de terugreis dragen. 

Ik zie Lauren en John in de eetzaal van het hotel en we hebben een lekker echt 'Scottish breakfast'. Gelukkig géén black pudding...  Gezellig nakletsen. Wat was je favoriete dag? Wat vond je leuk? Weet je nog....? 

Na het ontbijt gaan we nog even Fort William in. De bus vertrekt om 11u, alles is ingepakt (En past gelukkig nog steeds in mijn rugzak). John en ik zouden nog een foto bij 'de man op het bankje' maken, met onze (gevulde) whisky heupflesjes, die ik had laten maken. Helaas wil de mijne niet open, dus ik krijg een slokje van John.

We halen nog een stempel voor ons paspoort en dan is het tijd om ook afscheid van Lauren te nemen en naar de bus te gaan. Zwaar hoor, trappen op en af met een volle backpack. 😉

We hebben een rit van 2:51u voor de boeg, naar Glasgow Airport. Bas, de Nederlander die met ons mee heeft gelopen zit ook in de bus en zal straks ook bij me in het vliegtuig zitten. John vraagt het me en ik geef aan dat ik aan de rechterkant wil zitten in de bus.... zicht op Glencoe, de Three Sisters. Ik kijk een beetje tegen de busreis op, ivm wagenziekte. In een bus is dat toch even wat erger en ik ken de slingerende wegen in Schotland. Ondertussen zijn de wolken opgetrokken en is de zon verschenen. Prachtig weer. En wat heb ik een prachtig zicht op deze omgeving en ook de West Highland Way vanuit de bus! Zo mooi om te zien waar we gelopen hebben!

Vaak, nu je het weet, zie je het pad lopen. Ik herken de plekken waar we hebben gezwommen, een colaatje hebben gedronken uit een honesty box, bij de waterval hebben gekeken.... ik verbaas me dat ik dit allemaal heb gelopen! Jeetje! Als je het zo ziet is het toch wel een grote afstand!

Netjes op tijd komen we aan op het vliegveld. Niets te vroeg, want mijn knieën doen ondertussen pijn van de tijd in dezelfde houding zitten. Maar ik heb genoten van de rit. Zeker ook door Glencoe en langs Rannoch Moor. De foto die ik al die keren in Schotland al heb willen maken, maak ik nu met mijn telefoon vanuit een rijdende bus. Ik was graag uitgestapt om met mijn camera aan de slag te gaan, maar dit was natuurlijk geen optie.  Komt vast nog een x 😉

Op het vliegveld is de incheckbalie nog lang niet geopend en John en ik gaan naar de bar, want de afspraak was een whisky te drinken op onze prestatie en een spoedige terugkeer naar Schotland. John bestelt een dubbele. O jeetje.... behalve het ontbijt heb ik niet veel gegeten. Als ik even naar de wc moet, voel ik in mijn jaszak een granenreep. Stiekem eet ik die op de wc snel op om een bodempje te hebben. 🙈

Na nog wat kletsen kan ik in gaan checken en ik neem afscheid van John. Ik bedank hem dat hij me heeft uitgenodigd om mee te gaan... en dan zijn ze allemaal weg. Ik ben weer alleen. 

Na het inchecken ga ik door de douane en loop door de shops (Glasgow airport werkt net als Ikea... je moet eerst overal langs). Hier kom ik Bas weer tegen en we besluiten samen een drankje te doen. Hij neemt whisky, ik besluit dit keer voor warme chocolademelk te gaan 😉

We hebben een leuk gesprek en Bas vind het leuk om te horen dat ik de anderen nog niet kende voor deze trip. Dat had hij niet gedacht, te zien aan onze klik... Die was er ook echt! We bespreken wat 'post- West Highland Way' plannen en dan is het tijd om te gaan boarden. En dan verdwijnt ook Bas, want hij zit voorin het vliegtuig en ik op de allerlaatste rij. 

We vertrekken 45 min te laat door een defect aan het grondmateriaal. Ik zit wederom aan het raampje en we vliegen vrij lang vrij laag en ik zie de bergen van Schotland langzaam verdwijnen. Net als de zon.... de dag komt aan een eind... net als mijn avontuur op de West Highland Way.... het is gebeurd. 

Simon staat me, samen met Charly, op Schiphol op te wachten. Heerlijk om zo ontvangen te worden. We eten nog wat op Schiphol en in de auto vertel ik Simon allerlei verhalen over mijn belevenissen... over de pijntjes, de zware stukken, maar ook over alle lol die ik met die leuke groep mensen heb gehad! Want dat is iets wat ik niet ingecalculeerd had. Dat ik zo'n genegenheid voor die mensen zou gaan voelen en dat we vooral zoveel lol zouden hebben onderweg!

We komen aan in Zeeland, waar Simon en de kinderen bij het surfweekend zijn en ik krijg dikke knuffels van Elske en Hielke. Fijn hoor! Ze vinden Hamish en Angus ook leuk, die ik voor ze mee heb genomen uit Schotland. 

Ik praat nog iets met deze en gene, ben best wel moe. En het voelt alsof ik aan het dromen ben. Ik droom dat ik de West Highland Way gelopen heb.  En zometeen word ik wakker en is het nog steeds een idee dat ik ooit wil gaan doen. Maar dat is het niet. Ik heb het gedaan. 173 km en ik heb het gedaan! Met een fantastische groep mensen! 

En nu is het voorbij....